Hier is een raadsel: wat is bijna blind, eet insecten en is te vinden in zowel je achtertuin als de plaatselijke speelhal? Als je "mollen" raadt, ding-ding-ding! Dat is correct. Of je nu plastic versies mept met een speelgoedhamer of probeert de al te echte dieren uit te roeien die je tuin slopen, mollen zijn stiekeme kleine beestjes die moeilijk te verwijderen kunnen zijn.
Of misschien was je eerste gedachte 'woelmuizen'. Begrijpelijk. Beide zijn verwoestende, pijn in de nek plagen. Maar hoewel er maar één letter verschil is tussen hun namen, lijken de dieren zelf niet zo veel op elkaar. Hier is een korte handleiding om woelmuizen van mollen te onderscheiden en de soorten schade te identificeren die elk kan aanrichten.
Mollen hebben krachtige voorpoten en puntige neuzen
Neem de grootste aardappel die je kunt vinden en vorm het ene uiteinde in een scherp taps toelopende snoot. Voeg twee grote vinnen toe, één aan weerszijden van de singel van de aardappel en elk uitgerust met lange, scherpe, angstaanjagende klauwen. Zet een paar kleinere ledematen aan het andere uiteinde, bijna als een bijzaak. Bedek het met fluweelachtig bruin bont.
Gefeliciteerd. Je hebt een mol gemaakt.
Deze vreemd uitziende ondergrondse dieren gebruiken hun brede, spatelvormige voorpoten om door de grond te "zwemmen" op zoek naar regenwormen om te eten. Met een gemiddelde lengte van slechts 7 centimeter zijn mollen ongelooflijke gravers. In slechts één dag kan een mol meer dan 200 meter graven en daarbij een verbazingwekkende 540 keer zijn eigen lichaamsgewicht in de grond verplaatsen.
Nog een trefzeker teken dat je te maken hebt met moedervlekken in plaats van woelmuizen, is eigenlijk een afwezigheid: hoewel moedervlekken zowel ogen als oren hebben, zijn ze niet direct zichtbaar. In plaats daarvan bevinden ze zich onder de vacht van het dier, waardoor ze veilig en gezond zijn van de omringende grond die anders de gehoorgangen en oogkassen van de mol zou binnendringen.
Een woelmuis lijkt op een muis
Voles zijn nachtdieren en timide, dus er is niet veel kans dat tuinders ze zullen zien tijdens het wieden op een zonnige lenteochtend. En zelfs als ze dat doen, kan de woelmuis gemakkelijk worden aangezien voor een muis; het zijn allebei knaagdieren, met een vergelijkbare vorm en kleur. Bij nadere inspectie zullen waarnemers zien dat woelmuizen gedrongen en compacter zijn dan muizen, met veel kortere staarten en kleinere gelaatstrekken.
In feite zijn woelmuizen over het algemeen klein; bosmuizen, de kleinste soort, zijn minder dan 10 centimeter lang en wegen niet meer dan 1 ons, ongeveer evenveel als vijf druiven. Ze hebben een zachte, dikke, dichte vacht en ogen die als 'helder' kunnen worden omschreven. (Hoewel geërgerde tuinders in plaats daarvan de term "kraalachtig" zouden kunnen gebruiken!)
Voles geven de voorkeur aan plantaardig materiaal, zoals wortels, schors en bollen
Natuurlijk zullen woelmuizen niet stilstaan voor een line-up om je hun vacht, voorpoten en andere functies te laten zien. Een andere manier om deze boosdoener in de kraag te vatten, is daarom om de bomen op uw terrein te bekijken. Voles houden ervan om op schors te snacken en gebruiken hun scherpe, beitelvormige tanden om de basis van een boom kaal te strippen. Dit is een veelvoorkomend knaagdiergedrag dat 'gordelvorming' wordt genoemd en dat boomtakken of de hele boom zelf kan doden. Ze zullen ook graag reepjes schors van meer volwassen bomen kauwen, naast hun wortels.
Voles genieten ook van bollen, knollen, plantstelen en zaailingen - als het in uw tuin of tuin groeit, is de kans groot dat deze vraatzuchtige knaagdieren het heerlijk vinden. Veldmuizen kunnen dagelijks 60 procent van hun lichaamsgewicht consumeren, wat kan leiden tot grote tuinschade. Vaak laten hun feesten niets anders achter dan een rij gaten waar ooit knollen groeiden. Als je wortelen één voor één verdwijnen, zoals in een scène uit een tekenfilm van Bugs Bunny, heb je waarschijnlijk een woelmuisprobleem.
Mollen eten regenwormen, kevers en larven
Mollen zijn insecteneters, en vraatzuchtige ook nog. Ze kunnen elke dag tot 100 procent van hun eigen lichaamsgewicht consumeren, wat neerkomt op gemiddeld 50 pond regenwormen, larven en keverlarven per jaar. Interessant is dat het speeksel van mollen een toxine bevat dat verlamming veroorzaakt bij zijn prooi; hierdoor kan de mol zijn voedsel, nog levend, bewaren voor consumptie op een later tijdstip.
Dus als je bonenplanten bijtwonden hebben, zijn het niet de moedervlekken die de schuld hebben. Integendeel, het insectendieet van een mol kan gunstig zijn voor een moestuin, omdat het voorkomt dat dit ongedierte planten en zaailingen vernietigt. Of dat voordeel opweegt tegen het lelijke uiterlijk van moltunnels en heuvels, is echter een andere zaak, en een die huiseigenaren voor zichzelf zullen moeten wegen.
Voles leven graag in lage vegetatie
Als het gaat om ongewenste bezoekers, zijn woelmuizen misschien wel de leukste overlast. Net als hun neven en nichten, hebben ze iets van een Beatrix Potter-sfeer, en hun tuinverwoestende capriolen zouden Peter Rabbit een run voor zijn geld geven. Het is dus logisch dat ze hun nesten maken in de buurt van tuinen. Maar dat is in wezen de enige overeenkomst tussen de charmante dierlijke karakters van fictie en deze schadelijke ongedierte die een enorm bloedbad in de achtertuin kunnen veroorzaken.
Voles houden van lage maar dichte begroeiing, zowel voor camouflage als om gebruik te maken van nestmateriaal. Ze nestelen vaak onder struiken of bodembedekkers, maar zijn ook te vinden in houtstapels, onder dik gelaagde mulch en zelfs in sneeuw.
Terwijl woelmuizen af en toe ondergronds tunnelen, meestal op zoek naar smakelijke boomwortels en andere ondergrondse snacks, creëren ze vaker "landingsbanen" aan de oppervlakte. Dit zijn smalle paden gemaakt door gras en andere vegetatie te knabbelen. Na verloop van tijd kunnen de schade die woelmuizen toebrengen aan planten, struiken en bomen kostbare problemen veroorzaken voor huiseigenaren.
Mollen leven bijna volledig onder de grond
Afgezien van het dienen als de basis van menig metaforische berg, zijn molshopen een duidelijk teken dat dit beestje is binnengetrokken - of liever gezegd, onder. Mollen leven een volledig ondergronds bestaan, en hun heuvels verwijzen alleen naar wat zich onder het oppervlak bevindt: een uitgestrekt systeem van tunnels, "voorraadkasten" waar mollen hun regenwormproviand kunnen opslaan, en slaapholen.
Vochtige, leemachtige grond is het meest gastvrij voor mollen, omdat het veel gemakkelijker is om er doorheen te tunnelen dan klei of verdichte grond. De woonruimtes in de ondergrond van mollen zijn over het algemeen 8 tot 12 inch diep, met één uitzondering. Wanneer een mol actief op zoek is naar een partner, zal hij net onder het oppervlak tunnelen, waardoor hij met tussenpozen kan opduiken en de omgeving kan scannen op potentiële partners. Het territorium van een solo-mol kan meer dan 2 ½ acres omvatten.
Hoe leven en ademen mollen ondergronds? Dankzij een uniek type hemoglobine in hun bloed kunnen Noord-Amerikaanse mollen veel hogere niveaus van koolstofdioxide verdragen dan andere dieren. Hierdoor kunnen ze hun eigen uitgeademde lucht opnieuw inademen, een essentieel vermogen in de zuurstofarme omgeving waarin ze leven.